RutuRang...

 आमच्या 80 च्या दशकात जन्मलेल्या पिढीचे बालपण सर्वार्थाने भन्नाट आणि तितकेच भाबडे देखील होते.अनेक अतर्क्य गोष्टींवर आमचा लगेच विश्वास बसायचा.आमच्या घरातले वडीलधारे देखील आमचे चौखूर उधळणारे बालपण धाकात ठेवण्यासाठी अनेक स्टोऱ्या आम्हाला बेमालूम पणे चिकटवायचे. आणि आमचा देखील त्यावर विश्वास बसायचा,पण असे का हे विचारायची हिम्मत व्हायची नाही.   आमच्या पिढी मध्ये कॉमन आणि तितकेच "लोकप्रिय"असलेले समज म्हणजे...फळाची बी गिळली तर पोटात झाड येते,एक साळुंकी दिसली तर दिवस वाईट जातो आणि दोन दिसल्या तर चांगला,कुठेही गाढव ओरडण्याचा आवाज ऐकला आणि स्वतःच्या डोक्याच्या केसांना हात लावला तर केस चांगले लांबसडक्क वाढतात.आणि सगळ्यात अतरंगी समज काय तर मेहंदी मध्ये चिमणी ची "शी"घातली की मेहंदी लालचुटुक रंगते...मग काय सणासुदीला मेहंदी लावण्याआधी आमचा मोर्चा गावातल्या वडाच्या पाराखाली जमायचा कारण तिथे असा "ऐवज" मुबलक असायचा.बाई कित्ती ते भाबडेपण.   आणि या सगळ्यावर वरताण,आम्हाला चिकटवून गळी उतरवलेली गोष्ट म्हणजे....तू आमचा/आमची नाहीचेस,तुला शिळ्या भाकरीच्या तुकड्यावर विकत घेतली आहे.पो

 एक दिवस सकाळी माझे लक्ष वॉशिंग मशीन च्या स्टँड कडे गेले,बघते तर काय तिथे दोन इवलीशी हिरवी पाने एका नाजूक पांढऱ्या दांडीवर डोलत होती,तेही बाथरूम मध्ये....आश्चर्य आणि आनंद दोन्ही एकाच वेळी मनात प्रकटते झाले. आंनद अशासाठी की कोठेही रोपटे उगवलेले दिसले की साऱ्या विश्वाचा आनंद माझ्या एकटीच्या मनात गर्दी करतो...कारण झाडा-पेडांवर माझे नितांत प्रेम,आणि आश्चर्य अशासाठी की हे बाळ अंधारात आले कसे? अशाच संमिश्र भावनांमध्ये सँडविच झालेले माझे डोके खाजवत मी त्या बाळाचे निरीक्षण करायला त्याच्या जवळ जाऊन न्याहाळू लागले,बघूया या तरी कोणाचे बाळ आहे आणि इथे कसे आले...ना माती ना उजेड,होता फक्त थोडासा"ओलावा", तर निरीक्षणाअंती "कोण" आणि "कसे" या दोन्ही प्रश्नांची उत्तरे मिळाली.दोन तीन दिवसांपूर्वी भाजी साठी म्हणून मटकी ला मोड आणले होते,आणि ती ज्या कपड्यात बांधली होती तो कपडा धुताना त्यात राहिलेले एखादे बीज तिथे पडून अंकुरले होते...कोणतीही अनुकूल परिस्थिती नसताना. त्या इवल्याश्या रोपाची ती उमेद बघून मी ही त्याला तिथून अलगद उचलून एका कुंडी मध्ये जागा दिली, असे जोमाने वाढले म्हणू